Rozdział piąty (dziewięćdziesiąty piąty)

Czy pamiętacie czas, kiedy dodawałam rozdziały codziennie? ♥

HARRY POTTER ZOSTAWIA ŻONĘ, głosił nagłówek Proroka Codziennego, którego prenumerował z niewiadomych przyczyn. Wyrzucił gazetę, nie przeczytawszy ani jednej strony. Miał zbyt dużo papierkowej roboty nagromadzonej podczas jego nieobecności, aby przejmować się durnym szmatławcem. Już dawno powinien wybrać Żonglera, a nie coś, co było w zasięgu tłustych łapsk Rity Skeeter. Tam, pomiędzy dziwnymi artykułami o chrapaku krętorogim, w którym miłowała się Luna Lovegood, można było znaleźć prawdziwe fakty. Nie plotki, nie domysły i skorumpowane dopiski — tylko fakty. Władzę nad magazynem już dawno przejęła jego dawna przyjaciółka ze szkoły Luna. Czasami ją spotykał na spotkaniach Zakonu, na świątecznych obiadach i za każdym razem chwaliła sobie nieśmiertelność swojej gazety. Żongler rozwijał się pełną parą od jego piątego roku w Hogwarcie, odkąd Harry udzielił mu wywiadu o powrocie Sami-Wiecie-Kogo. 

Wypełniał raport o nieudanej misji w Luksemburgu, kiedy usłyszał pukanie do swojego gabinetu. Na drzwiach wisiała plakietka; Szef Aurorów, Harry Potter.

— Wejść — powiedział głośno, nie odwracając wzroku od pergaminu. Tylko kątem oka dostrzegł płomiennorudą czuprynę.
Ron usiadł na krześle dla gości, wzdychając ciężko. 

— Cześć, stary — przywitał się. Harry nie zdążył mu odpowiedzieć. — Mam sprawę. 

Oderwał wzrok od papierów, ciesząc się, że ma wymówkę, aby przerwać tą mozolną robotę. 

— Co jest? — zapytał Harry, opierając się wygodniej o krzesło. Nie chciał wyglądać jak typowy szef, zwłaszcza w towarzystwie swojego przyjaciela. Lubił dzierżyć władzę, ale nie w stosunku do Rona… czuł się z tym dziwnie, a czasem nawet źle, chociaż zajmował tą posadę od przeszło czterech lat. Ron stukał niespokojnie palcami o podłokietnik krzesła. Spojrzał przez ramię, sprawdzając, czy na pewno nikt ich nie podsłuchuje i w końcu pochylił się nad biurkiem. 

— Niedługo spotkanie Zakonu — wyszeptał nerwowo. — W Kwaterze Głównej.

Już? Spotkanie było przecież tak niedawno.

Ta informacja zrobiła na Harrym wrażenie, ale dalej nie rozumiał dziwnego zachowania Rona.

— Kiedyś musi się odbyć, więc w czym problem? — Zmarszczył brwi.

— Zwołani są wszyscy, którzy nie są na misji. Nawet Bill, chociaż dalej siedzi z Fleur w Egipcie! — jego głos był ponury, a do Harry’ego dotarło, że to już. Wojna miała, jak przewidywał Zakon, nabrać tempa. — McGonnagall wysłała patronusa do Susan, bo wiedziała, że będzie siedzieć w domu z dzieciakami… I wiesz, kto poinformował McGonnagall? 

Harry niemal od razu mruknął:

— Snape… Myślisz, że wraca? — Nawet Ron i Harry nie mieli pojęcia, gdzie jest Snape. Wiedział to tylko on sam i najprawdopodobniej Kingsley z McGonnagall, ale oni nabrali wody w usta. Harry niejednokrotnie próbował dociec (miał jako szef aurorów wiele przydatnych kontaktów), co robi Snape — i bynajmniej nie chciał tego ustalić z ciekawości. To Hermiona była jego priorytetem, gdy próbował go namierzyć. Harry widywał ją co tydzień z Ronem. Umawiali się w soboty, w dzień wolny od pracy. Rozmawiali, grali w szachy, jak za dawnych lat w szkole. Śmiali się albo razem przeżywali nadchodzącą wojnę. Gdy przebywali w trójkę, nigdy nie drążyli tematu Snape’a. Harry i Ron nawet między sobą nie powiedzieli na głos jednego, co widać było gołym okiem: Hermiona powoli się sypie. Obumiera jak zaniedbany kwiat w wazonie.

— Zabrzmi to dziwacznie, ale mam nadzieję, że wraca — burknął zasępiony Ron. — Przysięgam, że jak go zobaczę to…

— To będziesz musiał się ustawić w kolejce za mną i Malfoyem. 

Oboje mimowolnie parsknęli śmiechem, chociaż wiedzieli, że to nie temat do żartów. Może i przez kilkanaście lat zaakceptowali Snape’a jako… m-męża Hermiony, jednakże niechęć do nietoperzy im nie minęła. Snape pozostał dla nich dupkiem z lochów. Co prawda, nabrali do niego szacunku, kiedy TO się stało. Hermiona straciła pamięć, a Snape nie dał nikomu dojść do głosu — to on o nią dbał, gdy potrzebowała całodobowej opieki. Pani Pomfrey i lekarze z Munga radzili, aby postępować z Hermioną delikatnie, bo będzie zdezorientowana…

— Granger, rusz się! — warknął Snape, kiedy oboje teleportowali się na wizytę kontrolną do Świętego Munga. Harry patrzył wściekły, gotowy rzucić się na Snape’a, bo to na pewno nie było delikatne traktowanie. Natomiast zatkało go, kiedy Hermiona odpowiedziała mu równie wściekłym tonem:

— To ty mnie blokujesz! — oburzyła się, a policzki jej poczerwieniały.

— Po prostu przyznaj, że nie mieścisz się w przejściu. — Snape uśmiechnął się paskudnie.

— Przyznam, jak ty przyznasz, że masz kompleksy.

— Co? — powiedzieli jednocześnie Snape i Harry.

— W końcu czarny wyszczupla — syknęła Hermiona, patrząc wymownie na jego zawsze-czarne-szaty. Oddaliła się raźnym krokiem do gabinetu lekarza oddziałowego. Harry patrzył na skrzywioną twarz tego dupka, który bez problemu dogonił Hermionę na swoich pająkowatych nogach. Kłócili się, aż większość pacjentów i lekarzy zaczęła zwracać na nich uwagę. 

— Przestań skrzeczeć, wszyscy się na ciebie patrzą — poinformował ją mściwym tonem.

— To blask twoich włosów ich oślepił — mruknęła.

— GRANGER! — krzyknął.

— Jak się nie uciszycie, chętnie pokażę wam kostnicę — syknęła starsza pielęgniarka…

Tak Harry widział każdą rozmowę Hermiony ze Snapem. Naprawdę nie wiedział, jak oni mogli wziąć ślub, zamieszkać ze sobą… przecież oni się nawet nie lubili. Poza tym Snape był Hermiony nauczycielem! Jest tyle argumentów, które potwierdzają, że ich związek to prawdziwa pomyłka. A oni dalej się nie rozstali. Harry i Ron założyli się kiedyś z Malfoyem o sto galeonów, że ta dwójka nie wytrzyma ze sobą pięciu lat. Potem musieli się składać Malfoyowi po pięćdziesiąt galeonów przy akompaniamencie jego drwin i nieprzychylnych spojrzeń żon (Harry wtedy jeszcze był żonaty z Cho).

Paranoja, ale udało im się jakoś przywyknąć do smutnej rzeczywistości — tak, ich najlepsza przyjaciółka ma na nazwisko Snape. I to wcale nie było najgorsze! Ona wydawała się z nim szczęśliwa, jak nigdy nie była w ich towarzystwie… Miłość to nie przyjaźń, powiedziała kiedyś Ginny, kiedy Harry zwierzył jej się z problemu.

— Harry, ziemia do Harry’ego! — nucił Ron. Potter spojrzał na niego z niezrozumieniem.

— Zamyśliłem się.

— Widzę. Ale myślę, że powinniśmy rzucić się na Snape’a, kiedy Hermiony nie będzie w pobliżu — Ron dalej snuł plan zemsty, opracowując na głos szczegóły. Mimo to, Harry wiedział, że nie mówił poważnie. Chociaż sam chętnie knuł razem z nim. Zapomnieli na chwilę, że są w pracy, ale w końcu Harry był szefem. Nad jego głową stała tylko rada nadzorcza, która jadła mu z ręki. Mógł więc na chwilę odetchnąć i pożartować z przyjacielem. Najwyżej zostanie po godzinach, w mieszkaniu nie czekały na niego nawet kwiaty do podlania.