Rozdział siódmy (dziewięćdziesiąty siódmy)

— Wszystko w porządku? — zapytał Blaise. Stał przed lustrem i niezdarnie próbował zawiązać czarny krawat. — Co to za życzenia… krawat… mugolski krawat, jasna cholera… — mruczał pod nosem.

— Musimy zaznaczyć nasze poglądy w każdej sferze — powiedziała Ginny, parskając pod nosem. Podeszła do męża i z głupim uśmiechem zawiązała mu krawat zaledwie minutę. Na koniec przygładziła mu drobne zagięcia na koszuli, wzdychając głęboko. Kolacja u ministra magii miała być rozmową o interesach i polityce — takie posiedzenia zwoływane były kilka razy w roku. Każdy, kto otrzymał zaproszenie, dziwił się, że tym razem będzie inaczej. Spotkanie obywało się zawsze w rezydencjach ministra: ale tym razem gospodarza nie będzie. Po co więc to wszystko? Zastępca Kingsleya był kompetentnym i elokwentnym mężczyzną, jednak nie wywoływał tego samego autorytetu co Shacklebolt. Dlaczego zwoływano pół ministerstwa i innych instytucji, kiedy on sam nie mógł przybyć na miejsce?

— Nie jestem pewny, czy jest bezpiecznie iść. Nie wydaje ci się to podejrzane? — jego zmartwienie w głosie wyglądało nietypowo z uśmiechem i ognistym wzrokiem. Blaise przyglądał się żarliwie swojej żonie. Nie powiedział, że wygląda pięknie, miał pewien limit komplementów. Co dziwne, Ginny dalej wywoływała w nim tą mieszaninę pożądania i troski. Jej ogniste włosy dalej były wyjątkowe i zawsze mógł je wyłowić z tłumu. Ich związek został dawno, lata temu, pozbawiony ognistości. Przyzwyczajenie, stabilizacja… znał każdy jej gest, uśmiech i przewidywał reakcje. Wiedział, gdzie są granice i jak je przekroczyć. Nie raz inne kobiety… był tylko mężczyzną i codziennie doceniał piękno kobiet, na których mógł zawiesić oko. Nigdy nie uległ, ale nie był też ślepy. Ale to było tylko piękno, to koło Ginny chciał się codziennie budzić, to ją chciał oglądać nieuczesaną, zmęczoną. To ją pragnął, a nie tylko pożądał. 

— Oczywiście — odpowiedziała, wytrącając go z myśli. — Ale nasza nieobecność obudziłaby plotki. 

— Jasne… lepiej tam iść, prosto w ich łapy i wypełnić misję. Co tam, najwyżej zginiemy. 

— Dokładnie.

Poszła do łazienki, potem znowu do ich sypialni. Wirowała między pokojami, a zielona suknia muskała wypolerowane panele. Blaise przyglądał się jej twardym ruchom i niezdecydowaniu, gdy zastanawiała się, które kolczyki założyć. Marszczyła czoło, nie mogąc znaleźć pergaminu, a twarz jej tężała, kiedy nie potrafiła odpowiednio dobrać słów. W końcu zabazgrała kilka linijek i wysłała wiadomość do Astorii, o której się u nich zjawią, by razem teleportować się do rezydencji ministra.

— Mamy jeszcze dwadzieścia minut — zaoponowała, wzdychając z ulgą. Usiadła obok niego na kanapie, która stała przed przygaszonym kominkiem. 

— Jak było w pracy? — zapytał, przyciągając ją do siebie. Coś marudziła, że sukienka się pogniecie, ale w końcu ułożyła głowę na jego piersi i rozkoszowała się spokojną chwilą. A on razem z nią.

— Gdybym ci powiedziała, musiałabym cię zabić — zachichotała. Blaise może też by się zaśmiał albo parsknął, gdyby te słowa nie były prawdą. Ginny pracowała w ministerstwie, w Departamencie Tajemnic. 

— Zabawne, doprawdy — mruknął, ale nic na to nie odpowiedziała: nie chciała wszczynać kłótni tuż przed wyjściem. Postanowił zmienić temat. — A Granger nie dostała zaproszenia? Dawno jej nie widziałem. 

— Czemu ty i Draco ciągle mówicie na nią Granger? — nie czekała na odpowiedź i dodała: — Hermiona dostała zaproszenie. Astoria miała je przekazać, więc to zrobiła, ale podobno po minucie Hermiona wysłała jej wiadomość zwrotną... Odmówiła bez słowa wyjaśnienia — wytłumaczyła. Blaise spojrzał w dół, znał tę minę; Ginny się martwiła. Ale kto z przyjaciół Hermiony by się nie martwił? 

— Akurat wyjaśnienia są chyba jasne.

— Wiem — szepnęła ze zgorszeniem. Blaise nawet nie musiał pytać. Ona torturowała Snape’a, męża Hermiony, w myślach. — Gdybyś ty zniknął na pół roku, też nie byłabym zbyt chętna do towarzystwa… Zresztą, teraz też nie chcę mi się iść do sztywnych snobów. 

— Zawsze wiedziałem, że na mnie lecisz. 

— Blaise! — warknęła, patrząc na niego spode łba. — Jesteś dziecinny.

Wywrócił oczami.

— Miałaś jakieś listy od Olivera? — zapytał z naciskiem. Ginny złagodniała i z powrotem ułożyła głowę na jego torsie. 

— Tak, to już ten miesiąc, w którym sobie o nas przypomniał — po jej tonie poznał, że jest rozbawiona. — Ale to dlatego, że zbliżają się jego urodziny. 

— Rozpieszczony dzieciak — parsknął śmiechem.

— Uwierzysz, że jest już w piątej klasie? Muszę ci pokazać jego list… Jest tak zestresowany sumami, że jak czytałam, to aż mi się go żal zrobiło. 

— Oliver mi kogoś przypomina.

— Hermionę?

— Przypomina mi mnie — zachichotał, kiedy Ginny odsunęła się i spojrzała na niego przenikliwie.

— Nie przejmowałeś się sumami…

— Co nie znaczy, że pisałem to samo matce, żeby dostać świetny… pocieszający… prezent urodzinowy… — Ginny zrobiła morderczą minę — … i żeby dała mi święty spokój.

— Powiedziałeś mu COŚ TAKIEGO?! — krzyknęła i zaczęła czerwienić się ze złości. Blaise’owi przypomniał się widok jego wściekłej teściowej. — Blaise, jaki ty przykład mu dajesz? Żeby kłamał, aby dostał to, czego chce?

— Jest Ślizgonem, Ginny. Jest sprytny, a nie sprawiedliwy.

— A ty jesteś beznadziejny — warknęła i wstała z kanapy. Jej gryfońska duma zawsze była dla Blaise’a jednocześnie problemem i czymś… innym, co znał. Lubił się z nią kłócić, a jeszcze bardziej zaskakiwać jej reakcją. Tylko w kłótniach potrafiła go niesamowicie zadziwić. Może i szepnął Oliverowi to i owo o swoim nieczystym sumieniu, ale… no proszę… Oliver był, jest i będzie (dopóki go nie wyrzucą ze szkoły) Ślizgonem, który na pewno nie mówi im całej prawy o sobie. Blaise w jego wieku skrywał tyle tajemnic przed matką — druga sprawa, że ją nie obchodziło, co Blaise robi. Dochodził do wniosku, że była beznadziejną matką. W przeciwieństwie do Ginny, która miała instynkt nie z tej ziemi. Kiedy Oliver tego potrzebował, pocieszała, współczuła i dawała niezłego kopniaka, aby wziął się w garść. I, co było zadziwiające, Ginny była w każdym ruchu naturalna. Blaise kupił im dom, a Ginny dodała do niego ognisko domowe, które miało dla niego większe znaczenie niż każda fura galeonów. Ginny dała mu coś, czego nigdy nie miał i nawet nie wiedział, że tego potrzebuje — rodzinę.