Rozdział siedemdziesiąty pierwszy

— Granger — powiedział Severus. Zamrugała leniwie powiekami i nie zdziwiła się widząc ten sam smutny sufit, przy którym zasnęła. Mężczyzna stał nad nią i czekał, aż podniesie się z   j e g o  łóżka. Posłusznie wstała, nie wiedząc dokładnie, po co ma to zrobić. Równie dobrze mogłaby tam zgnić. Skłamałaby, gdyby powiedziała, że ma zamiar żyć teraz spokojnie, gdy dowiedziała się, czym jest kwintesencja śmierci. A przynajmniej Hermiony definicją. To wcale nie ukoiło jej duszy w jakiś magiczny sposób, nie czuła się dobrze i spokojnie. Wręcz przeciwnie, czuła się oszukana przez nikogo innego, jak przez siebie. Przez swoje chore wymysły i nadzieje, które okazały się w najbardziej brutalny sposób złudne. Severus machnął różdżką, a pościel wygładziła się i pozostała w stanie nietkniętym. Spojrzała tęsknie na poduszkę albo skórzany fotel, który stał dalej, obok biblioteczki wypchanej ciężkimi, czarnomagicznymi, kuszącymi nagle tomami.

— Później — rzucił lodowato, doskonale wiedząc, na co tak zerka. Pokiwała głową i razem skierowali się w stronę wyjścia z sypialni. Przepuścił ją w drzwiach, ale nie miała sił, aby mu podziękować. Zresztą, za co, za bycie dupkiem i za nagłą zachciankę, aby być wobec niej szczery? Chciała żyć cały czas we mgle, tam nie boli, tam nie widać wszystkiego do końca. Ale on jej rozświetlił drogę, jak jakiś cholerny prorok i powiedział między wierszami: twoi rodzice nie żyją. A mgła zniknęła, zostawiając Hermionę z pustymi rękami. Bo i światło zniknęło.

Severus nie rozumiał jeszcze wszystkich chwil, jakie ze sobą spędzili w ciągu ostatnich godzin, będzie jeszcze sporo czasu, aby to poukładać i zrozumieć. Ale nie teraz. Towarzystwo filigranowej, płaczliwej na dodatek kobiety nie służyło mu za dobrze... Czuł się parszywie, że to on musiał przekazać te przykre dla zwykłych ludzi wieści. Nie potrafił jej współczuć, naoglądał się śmierci spod swoich stóp zbyt wiele razy, aby to traktować jako coś wyjątkowego. Śmierć śmierci nierówna, Severus był ponad ludzkie możliwości, bo był nieludzki. Ostatnią krztę serca stracił, gdy po raz pierwszy wziął w swoje dłonie drewnianą różdżkę. Już wtedy zrozumiał, że godnej śmierci nie ma. Przestajesz istnieć, nieważne w jaki sposób, nie ma cię. Puf. A i też zostajesz zapomniany, bo nie jesteś wyjątkowy, tak jak ci się zdaje.

— Severusie — spojrzała na niego spod długich rzęs i szklanych oczu. Może teraz do niej dotarło, że już nigdy swoich rodziców nie zobaczy; Snape nie miał zamiaru o to pytać. — To z pewnością Ministerstwo?

— Granger... — warknął. Nie lubił się powtarzać. 

— Cz-zy dowiesz się dla mnie, kto to był? — wyszeptała głośniej, a pochodnie na chwilę zniknęły i na korytarzu zawitała ciemność, ciemna jak płaszcz śmierci albo oczy Severusa. Z mijających okien wlewało się nikłe światło księżyca, który co chwila znikał za chmurami, ale Severus i bez tego widział błyszczące złowrogo oczy Granger. Nijak go to zaniepokoiło. Jedynie pokiwał na znak zgody głową i odwrócił onyksowe oczy, aby nie mieć kolejnej fali wyrzutów sumienia za to, co tej biednej dziewczynie wyrządził. Uważał jednak, że każdy ma prawo do własnej zemsty. Sam mścił się nie raz, a milion razy, dokładnie pięćset dziewiętnaście, i wiedział z doświadczenia, że po czymś takim ukojenia po prostu nie ma; jest tylko pustka, wyłączająca powoli człowieczeństwo. Ale Hermiona powinna się o tym sama przekonać, nikt nie uczy się na cudzych błędach, tego był absolutnie pewny.  — Chcę go zabić. — Doszło do jego uszu kolejne wyznanie, którego nie miał prawda komentować, a i też wolał to przemilczeć dla własnego komfortu, więc słowa powoli znikały w powietrzu, a pochodnie ponownie pojawiły się na ścianach, zbroje brzęczały, co chwilę zmieniając pozycję. Obrazy pochrapywały. Nic się w tym świecie nie zmieniło.

Hamartia unosiła się z szybka w powietrzu, czasami smagając razem z tlenem i azotem naszych bohaterów w twarz, kiedy szli opuszczonymi korytarzami, gdzie okna były nieszczelne i wkradał się w łaski zamku zimowy wiatr.

— To ci nic nie da — sarknął w końcu. — Zabić człowieka…

— Zabiłam kiedyś człowieka... — dodała wstydliwiej — wiesz o tym. — Odpowiedziała mu słabo, a on przewrócił oczami i umilkł.  Dobrze pamiętał jej głupi atak histerii, kiedy zielone promienie nie trafiły w Greybacka, a jakiegoś dzieciaka z mugolskiego domu, Colina Creevey bodajże. Severus pamiętał go bardzo dobrze ze swoich lekcji, był typowym przeciętniakiem, dopóki słynny Harry Potter nie zaczął korzystać z porad Księcia Półkrwi, z czym się obnosił przez cały rok. Wtedy i Colin, jak wierny pies, zaczął mieć najwyższe oceny ze swojego rocznika. Oblewał inne przedmioty, takie jak Transmutacja i Zielarstwo, tylko Eliksiry wychodziły mu ponad normę. A norma u Severusa była wysoka. Szkoda, że umarł; nie miał daru do Eliksirów, ale skoro miał dostateczną ilość samozaparcia, z pewnością m o ż e  by mu się w alchemicznym świecie udało. Może zarabiałby jako asystent któregoś z Mistrza Eliksirów. Może nawet Severus by go polecił kolegom po fachu. Prychnął cicho na słowo koledzy, nikt nigdy go nie irytował jak właśnie oni; nawet Granger była przy nich małomówna. Sam Colin nie miał szans na taki tytuł, brakowało mu talentu, tego czegoś. Severus zacisnął zęby, nienawidził rozgrzebywania starych dziejów. Colin Creeveya to była wojenna historia, którą powinno się już dawno zostawić w spokoju. Nie rozgrzebywać jego grobu i zaglądać, ponownie się przekonując, jak ten mały dzieciak umarł.

Severus lubił jednak hipokryzję. 

— I co? — zakpił, uśmiechając się sarkastycznie. — Zamierzasz znowu się w to mieszać, aby potem płakać, że ,,ojej, Merlinie, wybacz, zabiłam człowieka, to było niechcący”. Jesteś idiotką, Granger.

— Nie zabiłam Colina specjalnie! — krzyknęła rozwścieczona i rozhisteryzowana jednocześnie. Severus był ciekawy, co nad nią przeważy. Czy się na niego rzuci z pięściami, czy może pójdzie płakać w jakiś ciemny kąt. Zakryła sobie usta dłonią, gdy kilka portretów zbudziło się.

— Co wy tu wyprawiacie?! — zaskrzeczał nosowy głos, a Hermiona pisnęła zaskoczona i odskoczyła od ściany, wpadając nieumyślnie na Severusa. I wywołując u siebie dreszcze jeszcze nieumyślniej. — Wstrętne bachory, wracać do łóżek, zanim… Och! Profesorze Snape. Jak dawno szanownego profesora nie widziałem. — Głos czarodzieja w zielonym meloniku momentalnie spokorniał, a mężczyzna zdjął swoje nakrycie z głowy i skinął mu nisko, że czubek głowy na chwilę zniknął z ramy.

— Flaviusie — Snape odsunął się od Granger i ominął jego portret bez grama zainteresowania, i nie odpowiedział nawet na głośne krzyki, życzące mu dobrej nocy. Najwyraźniej Severus umyślnie unikał spotkań z Flaviusem; jeśli Hermiona się nie myliła, był twórcą zaklęcia Patronusa. Czarodziej zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów, zatrzymując się dłużej na jej złoto-czerwonej naszywce Gryffindoru. Kiedy spojrzał w miodowe, zaskoczone oczy, szepnął tylko pod nosem ,,śmierć” i z powrotem ułożył się do snu, ignorując jej pytania.

— Granger! Pięć punktów od Gryffindoru za utrudnianie mi tej cholernej pracy jako twoja niańka. — Severus obrócił się z szelestem szat i ponaglił ją jednym spojrzeniem. Nie słyszał żadnego słowa z ust Flaviusa i Hermiony. — Rusz się — warknął i zniknął za zakrętem. Pobiegła za nim, obracając się jeszcze trzy razy, aby spojrzeć na portret czarodzieja w zielonym, tajemniczym od teraz meloniku.

— Panno Granger, proszę przyjmij moje najszczersze wyrazy współczucia — Dumbledore odezwał się jako pierwszy. Severus stał przy oknie, znudzony wpatrując się w Zakazany Las i doszukując się w nim inności, niż w inne wieczory. Czasami coś poruszało się w puszczy, ale mógł być to wiatr, a równie dobrze wilkołak szukający jakiegoś królika. Hermiona siedziała na drewnianym, niewygodnym krześle dla gości, nie odwracając od dyrektora wzroku. Albus próbował się doszukać w dziewczynie jakiejś reakcji, ale Hermiona patrzyła tylko stale w jego błękitne oczy, które chwilę potem się odwróciły, nagle speszone taką otwartością... To był ten sam kolor oczu, jaki miała jej zmarła matka... Zwykle to on wiercił w uczniach swoje przenikliwe oczy, niewerbalnie czytając im w myślach tak, aby tego nie zauważyli. Przy Hermionie nie próbował tego robić. Albus kiedyś wdarł się w umysł osoby cierpiącej… spotkanie z takimi myślami i wspomnieniami jest gorsze niż nieumyślne stąpnięcie w gniazdo dementorów.

— Gdzie jest Draco? — zapytała Hermiona, przerywając dziwną ciszę. Obaj mężczyźni spojrzeli na nią. Jeden z uniesioną brwią, a drugi zdruzgotany. Ten drugi, ten starszy, nie spodziewał się takiego pytania, a młodszy wręcz przeciwnie. Severus uniósł jeden kącik ust i z powrotem spojrzał w okno, gdzie na skraju Zakazanego Lasu siedział Draco i Astoria Greengrass. Na dworze zaczęło padać. — Dyrektorze? — ponagliła go. 

— Nie wiem, panno Granger, ale nie sądzę, żeby to był dobry pomysł, abyście teraz rozmawiali. — Chrząknął, poprawiając swoją długą, siwą brodę, która była związana turkusową tasiemką. Snape czekał na protesty, ale dziewczyna tylko kiwnęła głową i założyła nogę na nogę, przyglądając się myślodsiewni. Albus niemal od razu się odezwał. — Nie pomaga zapomnieć o tak ważnych sprawach. Uwierz mi na słowo. — Hermiona i Albus westchnęli w tym samym momencie, może nawet nieświadomie znajdując wspólny punkt. Oboje stracili rodziny i na dodatek, jakby tego było za mało, czuli się za tą śmierć odpowiedzialni. Kasztanowłosa unikała teraz dwóch par oczu, zatapiając się we własnym poczuciu winy i obumarłej nadziei. Żałoba była kapryśna. 

— Jak zginęli? — wymamrotała nerwowo, wyłamując przy tym palce, a trzask łamanych stawów spotkał się z dziwnym uczuciem Severusa. Już nie pamiętał, jak to jest zabijać, jak pod twoimi palcami łamią się kości człowieka, jak umiera w najgorszej agonii i słyszysz jego ostatni oddech, i te oczy, w których zapada się momentalnie iskra życia. Czarna magia znowu wbiła się w jego żyły, a podniecenie, wręcz ekscytacja, wypełniła jego brzuch trzepotem motyli, a może tylko jednej ćmy. — Szybko? — szept doszedł do niego później, Mistrz Eliksirów wspominał dawne dzieje, aż nie usłyszał łkania Hermiony, gdy Albus jej odpowiedział. Czarna magia powoli zanikała, ale i tak nie były to całe godziny jak odbywało się zazwyczaj, a kilka minut. Zdziwiło go to, ale nie miał czas się nad tym zastanawiać. Granger rozpaczała nad tym, że z jej rodziców zostały tylko zęby, a spalone ciała przy najmniejszym dotyku zamieniały się w kupkę prochu. Nie miała nawet czego pochować. Włożyć ciała do pustych trumien, tylko to jej zostało.

— To miał być taki personalny żart, tak? Skoro moi rodzice byli dentystami, zostały z nich tylko zęby? — Hermiona zawyła ze śmiechu, trzymając się kurczowo za uda i wpatrując w nie z wypisanym uśmiechem na ustach. Łzy rzewniej uleciały, ale już do niej nie należały. Usta rozciągały się same w szalony uśmiech.  — Więc chcieli mnie zastraszyć? — nikt jej nie odpowiedział. Hermiona powiedziała coś jeszcze, ale usłyszał to tylko bliżej stojący Severus. — Śmierć?

Dziewczyna o śmiercionośnym, zabójczym wzroku spojrzała na niego już nie z nadzieją, a zwykłym pytaniem. Skinieniem głowy potwierdził swoją małą obietnicę, którą złożył na korytarzu, gdy szli do gabinetu.

— Czy to już wszystko?

— Tak — odpowiedział dyrektor. Hermiona wstała ze swojego krzesła i spojrzała ostatni raz na Severusa. Wyszła trzaskając drzwiami zbyt mocno. Albus pokręcił głową ze współczuciem i zamilkł, ale to było wymowne zagranie z jego strony.

— Nie mów, że masz poczucie winy. — Zaśmiał się sarkastycznie Severus, przechadzając się po jego gabinecie sprężystym krokiem. Dyrektor zaprzeczył, bawiąc się swoją czarną różdżką.

— Severusie…

— Sam mi kazałeś ich zabić. — Przerwał mu i wyszedł.